Ondertussen in de lobby van ons laatste bestemming Saigon a.k.a. HCMC (Ho Chi Minh City), midden in de stad met hangmat op de kamer en de beste cappuccino ever. Net heel charmant een glas omgegooid en struikel vervolgens over mijn eigen voeten. Direct omringd door mensen die komen aanlopen met servetjes die willen helpen. Tikkie opgelaten, doe maar even of alles weer onder controle is, zodat ik even kan bijschrijven en mijn smakkende buurvrouw probeer te negeren (is een dingetje hier waar ik nog steeds niet aan kan wennen).

Gisteren aangekomen in Saigon, niemand noemt het Ho Chi Minh city volgens mij, alleen de officiële kanalen. Eric wilde slippers kopen met die hitte, die loopt nog op de hotelslippers van Phu Quoc, dus een Adidas winkel in waar hij een paar lekker luchtige sneakers ziet. Engels is hier blijkbaar niet zo standaard, want als we vragen om “the other shoe” denken ze dat we andere schoenen willen in plaats van de rechter. Hij bouncet nu op zijn boost-technology zolen als een blije kameel door de stad. Beetje rondgelopen en bij de Opera gekeken of er nog wat te doen was deze dagen. Door een meisje (naamplaatje zei trainee) met grote bril werd ons verteld dat die avond de AO show was. Eric heeft een zwak voor Vietnamese meisjes met grote bril, dus we hadden in no time tickets en een uur later zaten we in de zaal. Geweldig! Soort combinatie van dans, acrobatiek en muziek met niet meer dan een paar rieten manden en bamboestokken. Ze kunnen zo in Carré https://www.youtube.com/watch?v=gT8aKTdl60Q Daarna via het hotel in een taxi naar een restaurant. De taxichauffeur was zijn favoriete soap aan het kijken op een televisiescherm en had niet veel ook voor ons verder. We hoorden een huilende man 80 keer snikkend Jesivo roepen. Ik zei “Eer, volgens mij is Jesivo net overleden...” tot het restaurant hebben we meegeleefd, heel verdrietig!

Volgende dag een tour geboekt met With Locals, natuurlijk de gids met de grote bril gekozen, Thien en in een paar uur weer meer geleerd over Vietnam dan de weken ervoor. Ze stond al te zwaaien bij de Ben Tanh market. Dat is een soort enorme hal met allemaal kraampjes waar je rolexen van 7000 Euro voor 70 kan krijgen en echt zijde maar dan niet van zijde en nou eigenlijk van alles. Overal waar je langsloopt hoor je “Madame, sir” you buy something? Je moet het negeren anders wordt het bloedirritant.

Eerst de bus genomen naar Chinatown. Bussen kosten hier geen drol. Op de zijkant zie je wat je betaalt en dat geldt van start tot eindpunt. Meestal zo’n 5000 vnd (80-90 cent) en studenten en ouderen betalen 2000 dong. Ze willen de bus stimuleren om dat belachelijke verkeer een beetje te normaliseren, maar voorlopig slaat het nog niet aan. In het centrum wordt ook een compleet nieuwe subway gebouwd. Thien vertelt dat het project in 2017 af zou zijn en daarna 2020. Het was “voor de ontwikkeling van de stad” zeiden ze. Precies het stuk waar nog de oude koloniale panden stonden (lees verleden tijd). Ook de vaak honderden jaren oude bomen zijn gekapt om hout te leveren, inspraak kennen we niet legt ze uit. Vietnamen lijken blij maar het is soms meer gelatenheid, omdat we aan heel veel dingen toch kunnen doen en dit is een goed voorbeeld. Het project ligt nou nagenoeg stil omdat het geld op is. Budget drie keer overschreden “door gebrek aan ervaring” en misschien moeten ze het helemaal annuleren. Dan denk je dat de Noord-Zuid lijn of de tramtunnel erg is. Ongelofelijk!

We hebben het erover dat in Vietnam in ieder geval internet niet wordt gecensureerd. Maar ook dat blijkt niet helemaal waar. Ze vertelt het van een man die 150 miljoen achterover had gedrukt naar Duitsland was gevlucht om asiel aan te vragen. Vietnam wilde hem natuurlijk heel graag uitgeleverd i.v.m. imagoschade. Uiteindelijk is hij gekidnapt via Tsjechië en moest hij in Vietnam op TV vertellen dat hij uit berouw terug was gekomen en zijn straf zou aanvaarden. De dagen erna waren alle grote nieuwssites onbereikbaar. We hebben het opgezocht en teruggevonden online. Precies dit verhaal.

Als we aankomen bij Chinatown begint het toch te regenen. Een half uur later ploeteren we door de plassen verder. Dit is nou regenseizoen zegt ze, alleen 6 weken te vroeg. We zien de markt waar vooral grote partijen worden verhandeld en bestellingen worden opgenomen op notitieblokjes. Je kunt hier alles krijgen, plastic, fournituren, verpakkingsmateriaal, eetwaren, conserveringsmiddelen smaakstoffen noem maar op. Ze loodst ons door de buurt en laat oude pagodes zien, de katholieke kerk waar de president van Zuid Vietnam vermoord en vol beten is gevonden in een auto voor de deur. Huizen die op instorten staan maar die niemand wil afbreken zgn. Feng Shui huizen (ze brengen geluk dus moeten blijven staan). Er zijn grote nieuwe flatgebouwen gebouwd voor de Chinese gemeenschap, maar die staan allemaal leeg. Ze willen niet weg. We krijgen fruit te eten dat we niet kennen, drinken voor het eerst rietsuikersap en lopen van de ene mooie plek naar de andere.

Het verhaal van Thien zelf is ook best bijzonder. Haar vader was photographer of war voor de communisten en was altijd samen met de hoogste top. Haar moeder is 20 jaar jonger en werkte als vertaalster voor de U.S. samen met haar broer en zus. Thien heeft het einde van de oorlog dus van 2 kanten gehoord. Haar vader had haar moeder gezien en tegen de opa van Thien gezegd dat hij misschien niet knap was maar betrouwbaar en in de 30 jaar oorlog nog nooit iemand had vermoord. Door met hem te trouwen zou de hele familie niet naar het re-education kamp hoeven (https://thevietnamwar.info/vietnamese-re-education-camps/). Mensen die daaruit terugkwamen waren totaal veranderd vertelde ze. Bang en argwanend t.o.v. iedereen. Het was dus een weloverwogen huwelijk.

Haar vader vertelt ze lachend was één van de weinige echte communisten. Op hun bruiloft waren de gasten o.a. de premier, en allerlei andere hoge piefen, haar moeder had geen idee dat ze met een man was getrouwd die zulke contacten had. Ze kregen een groot huis toegewezen, maar Thiens’ vader wilde het niet, dat hadden ze niet nodig. Cadeau’s nam hij b.v. ook niet aan, al hadden ze niets te eten thuis Hij was echt van de oude stempel. Uiteindelijk mochten ze toch een huis uitzoeken, je kreeg dan een brief met stempel dat je aanbevolen werd en dan liep je door de straten en koos een huis dat verzegeld was. Verder geen vragen.

Ze vertelt ook over de steeds rijker wordende mensen in het land, vaak vanuit macht en vriendjespolitiek wordt heel veel geld verdiend. Agenten op straat durven dure auto’s niet meer aan te houden, voor je het weet ben je je baan kwijt omdat je de zoon van een invloedrijk iemand op de bon gooit.

Uiteindelijk brengt ze ons naar het oudste koffiehuis uit de stad. Het wordt gerund door 3 zussen die de traditie van hun vader willen voortzetten. Echt zulke leuke vrouwen, ik krijg nog een hartje als ik een foto van haar maak. Ze laat zien hoe ze de koffie maakt op ouderwetse manier uit kleipotten en dubbel opgegoten. Lekker met ijs en melk, zelfs Eric lust deze versie. De muziek is oude Vietnamse muziek, beetje romantisch, kan zo Marco Borsato zijn. Het mag pas sinds 5-10 jaar weer gespeeld worden, daarvoor alleen maar communistische muziek. Het is een bijzonder straatje, waar de mensen die na de oorlog niet weg konden zijn gaan wonen. Hier wonen de aardigste mensen van Saigon zegt Thien. We eten nog een garnalenpannekoekje bij de buurvrouw en nemen dan echt afscheid, het heeft bijna 2 uur langer geduurd dan de normale tour, ik ben echt dolblij met de middag. Wat een verhalen ik had nog wel uren door kunnen praten.