Beetje rotdag, we proberen al dagen te regelen dat we naar Manila kunnen om Daan en Suzetten en eindelijk ook Dhana te zien. Idee was vrijdag uit Vietnam naar Manilla, dan via Hongkong door naar Amsterdam. We veranderen alleen het eerste stukje naar Honkong en hoeven geen nieuw vesum aan te vragen. Je kunt namelijk niet met ons (singleentry) visum terug naar Vietnam al is ie nog geldig. Uiteindelijk na veel bellen naar Cathay door Eric, ik en ook heel lief Huib onze oude buurman die in de reis bizz zit blijkt dat bleek dat we niet via Manilla mogen vliegen. Ze annuleren anders de hele vlucht. We mochten wel heen en weer naar Manilla vanuit Ho Chi Minh, maar dan moet er een nieuw visum komen en de tickets zijn inmiddels 450 per stuk. Het hele plan loopt dus de mist in en mijn ochtend is dan ook aardig verziekt, aardig in de dip dus. Ik had me er zo op verheugd en Daan ook.

Eric sleept me mee naar het strand, want veel komt er verder niet uit. Op aanraden van allerlei blogs op de fiets naar “Hidden beach”. Dat strand is zo hidden dat je het op Google Maps gewoon kunt intypen. Mooi he internet. Maar maakt mij niet uit, want het is een topplek. Gratis fietsen parkeren en geen verkopers die elke 5 minuten aan je bedje staan. De zee is zalig. Lekkere golven en heerlijke temperatuur. Ik wil er niet meer uit. Ze hebben ook sinds kort een Spa (lees vier bedjes) en een happy hidden tailor, die alles wat je brengt perfect namaakt. Ik denk dan als je het toch al hebt, waarom wil je het dan nog na laten maken.... wij op zo’n bedje liggen, ineens half in je blootje naast je buurman die net zijn pizza opeet. Komt er een klein vrouwtje aanlopen die tussen de 50 en 80 kon zijn op mijn rug klom en me met die eeltige handen eens goed onder handen nam. Op de terugweg kwamen zaten we ineens vast tussen 30 scooters en auto’s op een brug die echt niet voor tweerichtingsverkeer bedoeld was. Dat getoeter... en die Vietnamezen horen het niet eens meer lijkt soms wel. Hadden we het vanmorgen nog over, ze zijn wat dat betreft zo relaxed. Als er iemand toetert rijden ze gewoon door, zo van ok er zit iemand achter me, alles wat er voor ze in de weg staat wordt gewoon omheen gefietst, gelopen of gereden.

De avond was een stuk rustiger, maar de lampionnen zijn er altijd. Weer gegeten bij Miss Vy maar dan in een andere zaak. Ze heeft er wel 6 volgens mij en allemaal waanzinnig eten. Eric is dolgelukkig. Als ie door de kaart bladert. Wil zeker weten dat het echt wel genoeg is en blijft Pim foto’s sturen. Miss Vy rules...en zeker in Hoi An. Stoer hoor, maar dat zijn die Vietnamese vrouwen wel. Ik krijg er steeds meer respect voor. Of ze nou op de markt staan, cement scheppen, op het land werken of je rug masseren. Ze werken net zo hard of harder dan de mannen in dit land. Ik weet het zeker...