tạm biệt Vietnam

Laatste dag Saigon. Eigenlijk hebben we niet zo veel meer te doen, zo spannend is Saigon eerlijk gezegd niet. Alle sites nagekeken, maar we hebben het meeste wel gezien behalve de Cu Chi tunnels, maar weer 2,5 uur heen en terug rijden hebben we allebei geen zin meer in. Ook lekker wat voor mij met mijn claustrofobische trekjes. Ik ga voor geen goud naar beneden kan ik je zeggen. Dus voor het goeie gevoel maar naar het history museum van Vietnam, dat toevallig naast de zoo en botanische tuin ligt. We liepen namelijk de verkeerde gate in en dachten die 50.000 dong kan er nog wel vanaf. Tussen de aasgieren, krokodillen nog een Chinese beer gespot die precies als Eric tegen een tak aanschurkte omdat ie jeuk had. Ze hadden meteen een band die twee. Er lag ook nog een prachtige witte tijger die me zo triest aankeek dat we eigenlijk allebei klaar waren met beestjes in kooien kijken. Het museum was eigenlijk ook vrij snel klaar. We zijn zo verwend met al die mooie musea in Nederland en Europa dat het hier al heel snel een beetje amateuristisch lijkt. Beetje Engelse vertaling is vaak ver te zoeken en wat je ziet is slecht verlicht of de oude gebouwen zijn vaak zo opgeknapt dat ze wel nieuw lijken. Was in Cuba net zo trouwens. Weer zo bloedje heet, dus met de taxi naar de EON skybar. Die zit op de 52e etage van het financial building. Onwijs mooi uitzicht vanaf daar over de hele stad. Je kunt ook voor 9 Euro naar de skydeck, maar nu had je een drankje erbij voor een derde van de prijs (ja nog steeds duur voor Vietnam) maar zat je lekker. Op de 16e en 17e verdieping zagen we een bordje Friesland Campina. Niet zo gek met al die gecondenseerde melk hier. Die doen gouden zaken volgens mij!

We zagen dat het in de verte alweer regende, je voelt dan eerste een soort harde wind en dan beginnen de druppels. We liepen net richting het Majestic hotel omdat het zo mooi scheen te zijn en Anthony Bourdain er altijd slaapt zegt ie, dus Eric zei zullen we hier dan lunchen bij gebrek aan paraplu? Heeeeel chic voelden we ons, helemaal over de top ingericht en bediend als koningen. Toen we vroegen of er oude foto’s waren die we konden bekijken zei de man dat dit restaurant eigenlijk losstaat van het hotel. Nou .... toen was het even stil. Zaten we dan in een veel te dure zaak zonder historie. Bij het hotel alles ingepakt en voor we in de taxi stapten nog (één van de) beste Banh mi’s van Saigon gehaald voor 22000 dong (one dolla) en die was eerlijk lekkerder dan die hele lunch. Ik las dat Amsterdam nu ook de Banh Mi girls heeft, dus ik heb hoop!

Bij het inchecken blijken we geüpgrade naar Business Class tot Hongkong. Joehoe! Vol aan de champagne en ene Rachel brengt de kaart en weet zelfs hoe ik heet. Ze is heel blij dat ik aan boord ben. Ik ook Rachel, ik ook! En dat mag ook wel na die rotstreek met Manila natuurlijk. Straks overstappen in Hongkong en dan is ie voorbij onze Vietnam-reis. We hebben al best veel gezien en best veel gereisd, ik had nog wel wat langer kunnen blijven. Vooral in het Zuiden had ik nog een heel lijstje maar je moet toch kiezen. Mekong Delta, Dalat, om maar wat te noemen.

Het Noorden vond ik denk ik toch het mooist misschien vooral omdat het het dichtst kwam bij wat ik had gehoopt te zien in Vietnam. Het is wat behoudender en hangt volgens meer aan tradities dan het Zuiden. Maar vooral die natuur is zo mooi. Dat groen van de rijstvelden en die typische Vietnam hoedjes die op de dijkes ertussen fietsen. Ik vond Hanoi ook qua stad leuker dan Saigon. Voelde net wat kneuteriger en we hebben daar zo lekker gegeten vooral street food. Ik kan nog de Bun Cha ha Noi proeven in dat eerste tentje. En die garnalen, mens wat lekker. Ninh Binh was de plek vooral bijzonder. Dat hutje met die hese kikkers en dat huiskamergevoel ’s avonds. Supersimpel, maar wat een gezellige plek.

Hoi An is relaxed en lekker voor wat dagen tussendoor, de markt was vooral leuk en het koken. Phu Quoc hadden we een droomplek gevonden, maar wat een rotzooi. En niet alleen daar hoor. Zo’n mooi land maar overal afval en eten op straat. En ja dat bouwen nou daar heb ik het wel genoeg over gehad denk ik. Voor een zogenaamd communistisch land wordt er wat ik begreep aardig wat verdiend aan goedkope opkopen van land waar projecten worden gestart en worden de hoge partijleden alleen maar rijker. Wat doe je eraan, ik denk voorlopig niet zo veel. En dan natuurlijk een paar hele leuke mensen ontmoet zoals Mangh, Thien en iedereen van Nguyen Shack.

Wat nog meer;

• scooters overal en verkeer dat constant loopt te toeteren
• mensen met mondkapjes voor, van top tot teen ingepakt bij 35 graden om maar geen zon op hun huid te krijgen
• kinderen op de scooters, zonder helm, staand zittend op krukjes of gewoon op de arm, of gewoon de hele familie, stapels dozen, manden met kippen eigenlijk alles wat ze erop kunnen krijgen
• koffiezaken, mooier en moderner dan in Nederland met vooral veel ijskoffie en vaak slechte espresso en lekkere Vietnamese koffie.
• restaurants waar je dan weer geen espresso kon krijgen want daar gaat het om eten en ach ach ach, koken kunnen ze. Stoepen vol scooters en eten, oversteken met het hart in je keel. En nog veel meer, maar daar kom ik nou even niet op.

We zijn weer thuis en wat is het hier stil op straat! Wennen als je niet samen op max. 25 m2 woont, maar in een huis 8 x zo groot bijna. Nog beetje jetlag, lekker zon maar niet zo warm :-) ik ga alle foto's downloaden en nagenieten. Was helemaal top en gezellig dat jullie meereizen!

Thien!

Ondertussen in de lobby van ons laatste bestemming Saigon a.k.a. HCMC (Ho Chi Minh City), midden in de stad met hangmat op de kamer en de beste cappuccino ever. Net heel charmant een glas omgegooid en struikel vervolgens over mijn eigen voeten. Direct omringd door mensen die komen aanlopen met servetjes die willen helpen. Tikkie opgelaten, doe maar even of alles weer onder controle is, zodat ik even kan bijschrijven en mijn smakkende buurvrouw probeer te negeren (is een dingetje hier waar ik nog steeds niet aan kan wennen).

Gisteren aangekomen in Saigon, niemand noemt het Ho Chi Minh city volgens mij, alleen de officiële kanalen. Eric wilde slippers kopen met die hitte, die loopt nog op de hotelslippers van Phu Quoc, dus een Adidas winkel in waar hij een paar lekker luchtige sneakers ziet. Engels is hier blijkbaar niet zo standaard, want als we vragen om “the other shoe” denken ze dat we andere schoenen willen in plaats van de rechter. Hij bouncet nu op zijn boost-technology zolen als een blije kameel door de stad. Beetje rondgelopen en bij de Opera gekeken of er nog wat te doen was deze dagen. Door een meisje (naamplaatje zei trainee) met grote bril werd ons verteld dat die avond de AO show was. Eric heeft een zwak voor Vietnamese meisjes met grote bril, dus we hadden in no time tickets en een uur later zaten we in de zaal. Geweldig! Soort combinatie van dans, acrobatiek en muziek met niet meer dan een paar rieten manden en bamboestokken. Ze kunnen zo in Carré https://www.youtube.com/watch?v=gT8aKTdl60Q Daarna via het hotel in een taxi naar een restaurant. De taxichauffeur was zijn favoriete soap aan het kijken op een televisiescherm en had niet veel ook voor ons verder. We hoorden een huilende man 80 keer snikkend Jesivo roepen. Ik zei “Eer, volgens mij is Jesivo net overleden...” tot het restaurant hebben we meegeleefd, heel verdrietig!

Volgende dag een tour geboekt met With Locals, natuurlijk de gids met de grote bril gekozen, Thien en in een paar uur weer meer geleerd over Vietnam dan de weken ervoor. Ze stond al te zwaaien bij de Ben Tanh market. Dat is een soort enorme hal met allemaal kraampjes waar je rolexen van 7000 Euro voor 70 kan krijgen en echt zijde maar dan niet van zijde en nou eigenlijk van alles. Overal waar je langsloopt hoor je “Madame, sir” you buy something? Je moet het negeren anders wordt het bloedirritant.

Eerst de bus genomen naar Chinatown. Bussen kosten hier geen drol. Op de zijkant zie je wat je betaalt en dat geldt van start tot eindpunt. Meestal zo’n 5000 vnd (80-90 cent) en studenten en ouderen betalen 2000 dong. Ze willen de bus stimuleren om dat belachelijke verkeer een beetje te normaliseren, maar voorlopig slaat het nog niet aan. In het centrum wordt ook een compleet nieuwe subway gebouwd. Thien vertelt dat het project in 2017 af zou zijn en daarna 2020. Het was “voor de ontwikkeling van de stad” zeiden ze. Precies het stuk waar nog de oude koloniale panden stonden (lees verleden tijd). Ook de vaak honderden jaren oude bomen zijn gekapt om hout te leveren, inspraak kennen we niet legt ze uit. Vietnamen lijken blij maar het is soms meer gelatenheid, omdat we aan heel veel dingen toch kunnen doen en dit is een goed voorbeeld. Het project ligt nou nagenoeg stil omdat het geld op is. Budget drie keer overschreden “door gebrek aan ervaring” en misschien moeten ze het helemaal annuleren. Dan denk je dat de Noord-Zuid lijn of de tramtunnel erg is. Ongelofelijk!

We hebben het erover dat in Vietnam in ieder geval internet niet wordt gecensureerd. Maar ook dat blijkt niet helemaal waar. Ze vertelt het van een man die 150 miljoen achterover had gedrukt naar Duitsland was gevlucht om asiel aan te vragen. Vietnam wilde hem natuurlijk heel graag uitgeleverd i.v.m. imagoschade. Uiteindelijk is hij gekidnapt via Tsjechië en moest hij in Vietnam op TV vertellen dat hij uit berouw terug was gekomen en zijn straf zou aanvaarden. De dagen erna waren alle grote nieuwssites onbereikbaar. We hebben het opgezocht en teruggevonden online. Precies dit verhaal.

Als we aankomen bij Chinatown begint het toch te regenen. Een half uur later ploeteren we door de plassen verder. Dit is nou regenseizoen zegt ze, alleen 6 weken te vroeg. We zien de markt waar vooral grote partijen worden verhandeld en bestellingen worden opgenomen op notitieblokjes. Je kunt hier alles krijgen, plastic, fournituren, verpakkingsmateriaal, eetwaren, conserveringsmiddelen smaakstoffen noem maar op. Ze loodst ons door de buurt en laat oude pagodes zien, de katholieke kerk waar de president van Zuid Vietnam vermoord en vol beten is gevonden in een auto voor de deur. Huizen die op instorten staan maar die niemand wil afbreken zgn. Feng Shui huizen (ze brengen geluk dus moeten blijven staan). Er zijn grote nieuwe flatgebouwen gebouwd voor de Chinese gemeenschap, maar die staan allemaal leeg. Ze willen niet weg. We krijgen fruit te eten dat we niet kennen, drinken voor het eerst rietsuikersap en lopen van de ene mooie plek naar de andere.

Het verhaal van Thien zelf is ook best bijzonder. Haar vader was photographer of war voor de communisten en was altijd samen met de hoogste top. Haar moeder is 20 jaar jonger en werkte als vertaalster voor de U.S. samen met haar broer en zus. Thien heeft het einde van de oorlog dus van 2 kanten gehoord. Haar vader had haar moeder gezien en tegen de opa van Thien gezegd dat hij misschien niet knap was maar betrouwbaar en in de 30 jaar oorlog nog nooit iemand had vermoord. Door met hem te trouwen zou de hele familie niet naar het re-education kamp hoeven (https://thevietnamwar.info/vietnamese-re-education-camps/). Mensen die daaruit terugkwamen waren totaal veranderd vertelde ze. Bang en argwanend t.o.v. iedereen. Het was dus een weloverwogen huwelijk.

Haar vader vertelt ze lachend was één van de weinige echte communisten. Op hun bruiloft waren de gasten o.a. de premier, en allerlei andere hoge piefen, haar moeder had geen idee dat ze met een man was getrouwd die zulke contacten had. Ze kregen een groot huis toegewezen, maar Thiens’ vader wilde het niet, dat hadden ze niet nodig. Cadeau’s nam hij b.v. ook niet aan, al hadden ze niets te eten thuis Hij was echt van de oude stempel. Uiteindelijk mochten ze toch een huis uitzoeken, je kreeg dan een brief met stempel dat je aanbevolen werd en dan liep je door de straten en koos een huis dat verzegeld was. Verder geen vragen.

Ze vertelt ook over de steeds rijker wordende mensen in het land, vaak vanuit macht en vriendjespolitiek wordt heel veel geld verdiend. Agenten op straat durven dure auto’s niet meer aan te houden, voor je het weet ben je je baan kwijt omdat je de zoon van een invloedrijk iemand op de bon gooit.

Uiteindelijk brengt ze ons naar het oudste koffiehuis uit de stad. Het wordt gerund door 3 zussen die de traditie van hun vader willen voortzetten. Echt zulke leuke vrouwen, ik krijg nog een hartje als ik een foto van haar maak. Ze laat zien hoe ze de koffie maakt op ouderwetse manier uit kleipotten en dubbel opgegoten. Lekker met ijs en melk, zelfs Eric lust deze versie. De muziek is oude Vietnamse muziek, beetje romantisch, kan zo Marco Borsato zijn. Het mag pas sinds 5-10 jaar weer gespeeld worden, daarvoor alleen maar communistische muziek. Het is een bijzonder straatje, waar de mensen die na de oorlog niet weg konden zijn gaan wonen. Hier wonen de aardigste mensen van Saigon zegt Thien. We eten nog een garnalenpannekoekje bij de buurvrouw en nemen dan echt afscheid, het heeft bijna 2 uur langer geduurd dan de normale tour, ik ben echt dolblij met de middag. Wat een verhalen ik had nog wel uren door kunnen praten.

Eindelijk Vietnamese loempia’s (maar dan vers)!

Kookles, top 10 van must do lijstjes Hoi An staat ie gegarandeerd in. Dus last minute (je kent me) op zoek naar de perfecte enige echte beste kookcursus die ik kan vinden. De top 4 van trip advisor hebben allemaal dezelfde webbouwer of gewoon elkaars website gekopieerd. In ieder geval bieden ze stuk voor stuk een “Unique experience” met hetzelfde programma, alleen de gerechtjes wijken iets af. Plaatjes aan Eric laten zien en die kiest, we gaan naar Tuang Tinh Cooking Tour. Tien over half 9 rende Trinh uit de taxi om ons op te halen. Sorry sorry te laat, we wurmden ons achterin de taxi en op naar de markt. Binnen 10 seconden loop je met een gekleurd mandje achter haar aan en moet je zorgen dat je haar niet uit het oog verliest om “de ingrediënten” te kopen. Ik was totaal afgeleid door alle kraampjes en wat er allemaal om me heen gebeurt. Overal mensen, op scooters, te voet, noedels, afgehakt kippenpoten, stukken varken, springende garnalen (wel vers dus), kruiden waar ik nog nooit van gehoord heb, mensen die ananassen schoonmaken met een kapmessen, en bijna allemaal vrouwen, gehurkt en met of zonder sigaret in hun mond. Ik blijf het zeggen hoor over die vrouwen, het zijn geen watjes.

Nadat alle mandjes gevuld waren met de groep van 8 mand op een boot naar het natuurgebied waar de kookles wordt gegeven. Supermooie plek tussen palmbomenbossen tussen water en het is een wonder, maar geen afval langs de kant. Trinh probeert onze namen te onthouden voor we er zijn en uiteindelijk heet ik England, Eric heet Carrot en Camille uit de U.S. heet Camel. De rest gaat iets beter. Er staat al een tafel klaar in carrousel met kookstelletjes, lange chop sticks, korte chopsticks, zout, peper vissaus en wat je maar nodig hebt. Voelde meteen heel profi aan. We werden voorgesteld aan Thi die onze kokkin was een heel blij hoofd dat continu praatte ook al kon niemand haar verstaan. Tringh vertaalde en was assistent. Het concept is Thi doet het voor, wij herhalen in koor de recepten en daarna doen we het zelf na Masterchaf Vietnam zeg maar. Thi was te grappig, als je het niet goed deed werd er meteen ingegrepen Liefde op; het eerste gezicht. Als het af was mocht je het opeten en dan weer door. Lekker verse loempia’s gemaakt, Banh Xeo, Noodle soup en beef salade. Wie komt er eten binnenkort. We krijgen nog de resiepies mee met eronder een hartje en liefde voor altijd als we ze nog even op tripadvisor willen raten.

Snel weer op de fiets richting strand, want laatste kans en die avond zaten we nog zo vol dat we een Banh Mi gingen eten. Soort Viertnamees stokbroodje met van alles, pittig, saus, kruiden, groenten en iets van vlees (denk ik). De beste opgezocht en daar stond een rij!! Halverwege de straat maar aangesloten, want dit moest goed zijn. Die broodjes gingen met zakken tegelijk over de toonbank. En wij weten waarom, water loopt nog mijn mond uit als ik eraan terugdenk. Nog even door de oude stad (walking area), waar de Franse klavecimbel muziek me aardig uit de keel begint te hangen ondertussen. Dan nog liever Karaoke, nou dat zegt wel wat. Verder niks dan goeds over Hoi An, echt waar zie ook de foto’s, het is relaxed, mooi en gezellig, maar af en toe wel erg gecultiveerd voor de toeristen. Eten bij Vy is wel een must en een rijstpannekoek op straat ook en de ochtenmarkt. Had het niet willen missen en je moet zeker gaan al is het maar voor een dagje chillen op het strand. Morgen op naar de laatste stop Ho Chi Minh, of is het nou Saigon. Je hoort het nog.

Hoi An is leuk

Beetje rotdag, we proberen al dagen te regelen dat we naar Manila kunnen om Daan en Suzetten en eindelijk ook Dhana te zien. Idee was vrijdag uit Vietnam naar Manilla, dan via Hongkong door naar Amsterdam. We veranderen alleen het eerste stukje naar Honkong en hoeven geen nieuw vesum aan te vragen. Je kunt namelijk niet met ons (singleentry) visum terug naar Vietnam al is ie nog geldig. Uiteindelijk na veel bellen naar Cathay door Eric, ik en ook heel lief Huib onze oude buurman die in de reis bizz zit blijkt dat bleek dat we niet via Manilla mogen vliegen. Ze annuleren anders de hele vlucht. We mochten wel heen en weer naar Manilla vanuit Ho Chi Minh, maar dan moet er een nieuw visum komen en de tickets zijn inmiddels 450 per stuk. Het hele plan loopt dus de mist in en mijn ochtend is dan ook aardig verziekt, aardig in de dip dus. Ik had me er zo op verheugd en Daan ook.

Eric sleept me mee naar het strand, want veel komt er verder niet uit. Op aanraden van allerlei blogs op de fiets naar “Hidden beach”. Dat strand is zo hidden dat je het op Google Maps gewoon kunt intypen. Mooi he internet. Maar maakt mij niet uit, want het is een topplek. Gratis fietsen parkeren en geen verkopers die elke 5 minuten aan je bedje staan. De zee is zalig. Lekkere golven en heerlijke temperatuur. Ik wil er niet meer uit. Ze hebben ook sinds kort een Spa (lees vier bedjes) en een happy hidden tailor, die alles wat je brengt perfect namaakt. Ik denk dan als je het toch al hebt, waarom wil je het dan nog na laten maken.... wij op zo’n bedje liggen, ineens half in je blootje naast je buurman die net zijn pizza opeet. Komt er een klein vrouwtje aanlopen die tussen de 50 en 80 kon zijn op mijn rug klom en me met die eeltige handen eens goed onder handen nam. Op de terugweg kwamen zaten we ineens vast tussen 30 scooters en auto’s op een brug die echt niet voor tweerichtingsverkeer bedoeld was. Dat getoeter... en die Vietnamezen horen het niet eens meer lijkt soms wel. Hadden we het vanmorgen nog over, ze zijn wat dat betreft zo relaxed. Als er iemand toetert rijden ze gewoon door, zo van ok er zit iemand achter me, alles wat er voor ze in de weg staat wordt gewoon omheen gefietst, gelopen of gereden.

De avond was een stuk rustiger, maar de lampionnen zijn er altijd. Weer gegeten bij Miss Vy maar dan in een andere zaak. Ze heeft er wel 6 volgens mij en allemaal waanzinnig eten. Eric is dolgelukkig. Als ie door de kaart bladert. Wil zeker weten dat het echt wel genoeg is en blijft Pim foto’s sturen. Miss Vy rules...en zeker in Hoi An. Stoer hoor, maar dat zijn die Vietnamese vrouwen wel. Ik krijg er steeds meer respect voor. Of ze nou op de markt staan, cement scheppen, op het land werken of je rug masseren. Ze werken net zo hard of harder dan de mannen in dit land. Ik weet het zeker...

On the road

On the road. Eindelijk weer eens op een motor i.p.v. een brommer. Nou ja 125 cc maar wel een Yamaha he en handgeschakeld jongen. Tenminste die hadden we gereserveerd. De avond ervoor had Eric nog even gelezen over verzekeringen en verkeersregels en wat blijkt, je internationale rijbewijs wordt niet erkend dus zonder Vietnamees rijbewijs ben je niet verzekerd. Als je hier dus een ongeluk maakt op scooter of motor ben je volledig aansprakelijk, dat vertelt echt niemand je hier. Al die backpackers die de Hai Van Pas oversteken of gewoon een scooterrijder huren in de stad weten dat echt niet! Nog een leuk detail, Vietnam staat in de top 10 van meest verkeersonveilige landen van de wereld, dat was niet echt een verrassing natuurlijk, want je staat echt af en toe met klotsende oksels aan de kant om over te steken. Eric heeft nog een filmpje gemaakt als ik de straat oversteek bij een zebra, nou die zien ze echt niet. We vragen ons serieus af of er wel verkeersregels bestaan.

Eric belt via de receptie of we toch een automaat kunnen krijgen qua iets veiliger en dat lijkt te lukken, alleen staat als we buiten komen gewoon onze Yamaha voor de deur. De stoere Motorvina chick (echt de cuteste van het tel) snapt niet dat Eric een ander wil. Deze noemt ze echt fanceeeeee. Ja en wat doe je dan als man, je neemt het gewoon. Koffers zouden in Hoi An worden afgegeven en wij op weg. Eerst tanken, voorbij het kapotte tankstation dat nu benzine in plastic flessen verkocht. Bij het stoplicht zegt een jongen dat we maar achter hem aan moesten rijden hij rijdt ons wel naar de pomp. Herkende de helmen van Motorvina, zijn vriend werkte daar. Meteen het adres van zijn broer gekregen in Hoi An als we nog een kleermaker zochten :-).

Toen echt on the road, ik met mijn eigen James Dean, nou al een lekker dag. Na ruim een uur stoppen we langs de weg vanwege houten kont. Geen woord Engels maar café begrijpen we allemaal. Meestal krijg je dan koffie met ijs in een lang glas, beetje zoet, ik vind het lekker maar Eric krijgt het alleen met een flesje water weggespoeld. Nog even de puppies geaaid en dan over de pas.

Die 125 cc gaat best goed zelfs met 2 grote Nederlanders erop. Wat een mooi uitzicht, we hadden het Top Gear filmpje nog gekeken die ook deze tocht hebben gedaan. Kun je meekijken.

Boven op de berg staat een oude Franse bunker, waar iedereen stopt en je binnen wordt geroepen bij allemaal standjes. Geen moer aan vond ik, en dikke tip, rij even door want verderop zit een prachtig plekje met uitzicht aan de kant waar je lekker kan zitten en wat eten. Beneden zagen we Da Nang liggen, op zoek naar een eeltplekje. Ergens rechtsaf net voorbij Son Tra in een veel leukere buurt dan wij hadden gezien van Da Nang, precies dezelfde hoogte als Johns Boutique villa, hadden we dat geweten! Door naar Hoi An, langs Marble Mountains. Dat is een soort groene bult tussen Da Nang en Hoi An met prachtige grotten met beelden uitgepakt in de rotsen. Je moet je wel eerst door een jungle aan beelden wurmen, dat begint als 3 km van te voren, want iedereen wil natuurlijk een graantje meepikken. Zelden zoveel Buddha beelden bij elkaar gezien. Daarna omhoog geklommen in 1 van de rotsen (echt doodeng vond ik het) maar wel heel mooi! Omdat het zo donker is hebben ze overal sfeervolle verlichting opgehangen, maar dat is me toch kitsch. Ledslingers en eentje had wel een heel apart logo in het midden.

De weg daarna was echt weer verschrikkelijk. Alleen maar bouwen, echt alleen maar!! Borden met villaparken, luxury resorts, en Cocobay. Dat park ken je wel als je met Vietnam Airlines vliegt, elke vlucht verschijnt Ronaldo in beeld “ Cocobay; my home in Vietnam” nou voorlopig staat er nog niks, alleen maar kranen. Volgend jaar is waarschijnlijk alles wat nu zandvlakte is vol aan beide kanten van de weg. Nog een super-de-luxe golfbaan gezien waar je kunt golven en drie meisjes met van die iconische hoedjes op een papaplu boven je houden als je afslaat tegen de zon. Ik zag Eric wel jaloers kijken....

Daarna Hoi An, lekker eerst in het zwembad afgekoeld en toen naar het lantaarnfestival, alle lichten gaan uit rond de rivier, alleen kaarsjes aan in de restaurants en barretjes en dan verschijnen de lantaarnverkopers, je kunt met een bootje de rivier op om en lantaarn in het water te laten drijven en een wens te doen. Vooral veel pasgetrouwde stelletjes komen hierop af, maar eigenlijk vindt iedereen dit mooi. Net een sprookje al die gekleurde lampjes en lampionnen overal. Gestopt bij Vy’s streetmarket en toen blij naar huis. Echt een superdag!

Hue, lekker rustig.... duhuh

“Hue is prachtig maar niet erg bruisend, je komt er vooral voor cultuur, de backpackers rating is 6.5 zeg maar. Alleen.... niet als het internationaal jaarlijks festival Hue wordt gehouden. Druk!!!! Overal waar we lopen zijn evenementen, foodmarkets, optredens, vuurwerk, en wat ze verder kunnen verzinnen aan cultuur. Nou valt het kwartje waarom op booking bijna alles uitverkocht was. Neus in de boter dus.

Gisteren vanuit Phu Quoc vertrokken naar Hue wat een dramatocht. Door onze rare boeking (lang verhaal maar ook weer niet) ook weer via Ho Chi Minh naar Danang en daar een taxi genomen naar Hue, nou 3 uur later kwamen we binnen tuffen. Taxi was een barrel dat geloof je niet en de chauffeur had echt geen haast. Die ging niet harder dan 50-60 km/uur De andere kant op richting Da Nang stond het helemaal vast, gelukkig het kan nog erger. Als hij de straat inrijdt van het hotel, schrikken we ons eerst dood, weer een bouwput! Maar gelukkig niks aan het handje. Hotel is zo nieuw dat de stuc nog te ruiken is, en airco. Heerlijk slapen vannacht, best lekker na 4 nachten in 28 graden.

Eerst de gastronomische markt opgelopen, waar we bij de Italië stand softijs en pizza konden kopen (ze zouden echt gek worden als ze dat zagen :-)), overal kleine hapjes gehaald en aan een tafeltje opgegeten met een prachtig ouder Vietnamees stel. Tot nu toe hebben we vrij weinig ouderen hier op straat gezien. Rollators en rolstoelen niet gezien. Wel Riksja’s en stoepen vol scooters, sowieso niet echt makkelijk dus als je toch al niet zo lekker loopt. Eric kreeg ergens nog een diepte-interview met V-News TV welke typische gerechten hij het lekkerst vond. Echt een vraag voor Eric ook, die onthoudt echt niks van wat ie gegeten heeft, behalve dat het lekker is. Maar ik moet zeggen, hij heeft zich er mooi uitgeluld en een vlammend verhaal gehouden over dat het zo goed wat dat de mensen nu ander voedsel leerden eten als Pizza (vind het nog steeds erg grappig antwoord). Even zoeken of we het terug kunnen vinden op internet.

Door naar de Citadel - enorm vierkant gebied midden in de stad waar de keizer woonde met zijn 104 vrouwen zonder kinderen (lag ongetwijfeld aan de vrouwen) - voor de openingsshow. We hadden geen ticket, maar konden het hele spektakel meekijken op een gigascherm samen met vooral Vietnamezen. Er stond een Amerikaans gezin met 3 onwijs leuke kinderen achter ons, ze bleven foto’s maken met hun eigen kindjes ernaast. Je ziet heel veel gezinnen met kleine kinderen rondreizen hier, volgens mij ook goed te doen en hoe leuk is dat niet. Na de vuurwerkshow kwamen de bedankspeeches die echt te lang duurden, zelfs een paar hooggeëerde partijgenoten vielen in slaap niet zo gek met die hitte. Nog even een skybar opgezocht voor een mooie foto van de stad en dat was ‘m voor die dag. Stappendoel weer gehaald!

Volgende ochtend de motor geregeld bij Motorvina voor de tocht naar Hoi An via de Hoi Van Pas morgen en een scooter voor vandaag. Eerst de Citadel maar eens in daglicht bekeken. Enorm groot, midden in de stad, prachtige poorten, 1 voor de vrouwen, de arbeiders, de mandarijnenkeizers, de oma’s, tuinen, zitjes, meren, dinerzalen. Gigantisch was het maar wat een rust tussen al die drukte oh ja en warm!

Lokale specialiteiten gegeten om de hoek van het hotel bij Hahn, aanrader! De jongen die ons bediende sprak Nederlands en niet 2 zinnen, nee, hij had 4 talen gestudeerd waaronder Nederlands aan de universiteit hier. Te grappig natuurlijk, bij elk gerecht kwam ie voordoen hoe we het moesten eten, dat heeft allemaal een handleiding qua wat met wat en hoe te rollen en welke saus. Meestal kijken we om ons heen hoe de rest het doet. Terug naar het hotel om af te koelen en op zoek naar een fijne massage. We raken aardig verslaafd. Via Google maps in een gedateerd viersterren hotel terecht gekomen jn een nogal muffe kamer die ze Spa noemden. Niet zo firm herhaal ik nog. Ik had moeten bedenken dat die balk aan het plafond niet voor de gordijnen was. Ik zal je zeggen, er heeft iemand over mijn rug gelopen en ze was niet klein! Maar overleefd en allebei goed doorgekneed klaar voor de keizerlijke tombes.

Er liggen rond Hue een aantal tombes waar de keizers liggen begraven in de omliggende bossen. De Vietnamese simkaart leek het alleen begeven te hebben, dus eerst via Vietel een databundel halen. Namelijk wel heel handig voor Google maps en even dingen opzoeken onderweg. Daar ging iets mis, ze kregen de kaart niet geactiveerd, de telefoon was kaduuk en een uur later kwamen we daar pas achter. Tombes ondertussen dicht dus daar ging de cultuur. Dan maar gewoon die kant opgereden op de scooter en zien wat we tegenkwamen, dat is eigenlijk al leuk genoeg door alle straten cruisen en mensen kijken, overal stalletjes en markten.

‘s Avonds nog het festival opgelopen, maar ik raakte echt volledig overprikkeld, via de backpackers straat teruggelopen, overal overvolle terrassen met 95% jonge Vietnamezen op het terras en muziek, hard! Kratjes bier naast de tafel die ze aan het leegdrinken waren en lege flesjes op straat. Wat een zootje. Nog een hardcore bandje gespot. Beste van de avond, goed hard zeg maar :-). Morgen Hoi An weer een festival, ben er eerlijk gezegd wel even klaar mee... erg he. Maar eerst over de Hoi Van pas...

En klaar voor de laatste ronde...

Vandaag rustig dagje. Door de eiland-verveling gisteravond een liter wijn weggetikt. Zijn we niet meer gewend joh. We zitten aan Max 3 biertjes per dag en eten alleen groente en vis of vlees. Rijst eigenlijk meer als we nog trek hebben. Buikjes trekken aardig weg hier :-).

Na de ochtendduik in zee en ontbijt gehangen op ons fantastische terras. Als dit toch je vakantiehuis was.... ineens een plensbui verder en de temperatuur is meteen lekkerder. We dachten lekker zwemmen bij Sao beach, dat ziet er op de plaatjes super-tropisch uit. Wit zand en blauw water. Nou in het echt razen daar jetski’s doorheen en vind je verwaarloosde terrassen en beach clubs met namen als Paradiso. Daar hoeven we zelfs in Scheveningen niet meer mee aan te komen. Na vijf minuten dralen rechtsomkeert naar de scooter en door naar de overblijfselen van de gevangenisbarakken. Phu Quoc was één van de gevangeniseilanden en een deel hebben ze laten staan als museum, vol met poppen om de gruwelijke martelingen mee uit te beelden en slechte Engelse vertalingen. Je krijgt wel beeld. Wat een wreedheid, zeker als je bedenkt dat beide kanten Vietnamezen waren is het echt ongelofelijk. Je bent er vrij snel doorheen maar blij dat we gegaan zijn. Wat ik alleen werkelijk niet begrijp is dat op de barakken waar de gevangenen in gebakken werden in de zon, overal sigarettenpeukjes op het prikkeldraad waren gepind. Zo respectloos....

Weer bijna een uur terug op de brommer (je plakt echt aan het zadel vast), er zijn ook maar 3 wegen dus een alternatieve route zit er niet in. Laatste avondje, hadden een Italiaan in het restaurant, hij blijft hier een jaar en dan gaat ie naar de Filippijnen. “Mooiste land van Azië zegt ie” (it ies so beautifoel), vooral Palawan. Daar wil ie graag iets opzetten. Ook hij ziet wat de Chinezen brengen, achter onze plek wordt b.v een heel nieuw park gebouwd, bomen gekapt en een plannen waar je u tegen zegt. Waar wij zitten zijn de bungalows juist in het groen gebouwd. “You pay more to get less” ja das waar, best duur voor dit land om in een hut zonder airco te zitten en een buitendouche zonder waterdruk. Maar de plek is fantastisch, alles eigenlijk en daar doen we het voor. Beter dan de billboards met wat komen gaat.

Phu Quoc the sequel

Vanmorgen opgestaan en meteen gaan zwemmen. Had ik al gezegd dat het water aan het einde van de dag soms warmer is dan de temperatuur van de lucht? Nu was het waanzinnig, lekker koel en helemaal glad, we hebben een snorkel gehaald en je ziet hier de mooiste visjes voorbij komen. Dat is pas lekker opstaan.

Scooter geregeld en op weg. Eerst naar het Noorden, het Starfish strand, het eerste stuk ging wel, maar mozes wat is het heet. Laatste stukje over een onverharde weg en die vonden we al avontuurlijk. Direct besloten dat de weg die als officieel avontuurlijk staat aangegeven op de kaart dan toch een brug te ver is voor ons. Het strand had een lange pier met aan een einde een seafoodrestaurant, dat is niet als hier hoor, maar plastic stoeltjes en netten in zee met schelpjes en een plastic kaart vol plaatjes. Ijskoffie genomen, “Starfish and Coffee, maple syrup and jam”... even voor Eric gezongen. Het strand verder was niet heel bijzonder, veel groepen (Russen) die stonden te springen voor de drone om te laten zien dat ze het heel gezellig hadden. Zeesterren werden verzameld en neergelegd om foto’s mee te maken. Leuk joh, op je buik en dan sexy in de camera kijken. Rare mensen.....

Onderweg heel veel peperplantages, ik wilde nog een foto maken, maar zag niks in de zon. Heb nou dus 2 selfies waar ik als een soort willempie met die helm boven de telefoon hang!

Langs de weg liggen de peperkorrels te drogen op stukken plastic. Gaaf gezicht.

Daarna richting Ham Ninh, https://goo.gl/maps/TgVu9QPsFZ22. Uurtje rijden en je plakt aan je brommerzadel, waren blij dat we er waren :-)

Alles draait hier om vis, je loopt de pier op met ongeveer 10 restaurantjes om kingcrab te eten, specialiteit van hier. Bestellen ging een beetje moeilijk, maar er werd heel handig iemand van een andere tafe bijgehaald om voor ons te vertalen en het wachten begon. Wat werken die mensen hard daar zeg. Niet normaal, de vis en schelpen liggen in grote plastic bakken met zuurstof slangetjes en achter wordt op een butagasstel alles klaargemaakt. Het was zo lekker, 100 x lekkerder dan die stomme night market. Tip: ga hierheen voor lekkere vis en geen toerist verder gezien (nou ja 2 of 3).

Eric was helemaal blij, bleef maar naar die bakken lopen en heeft nog een megabestelling garnaal gedaan. Zie foto’s met blij hoofd. Verder ook weer zo ongelofelijk veel afval. Eric heeft nog 2 foto’s gemaakt, kunnen jullie het zien. Echt doodzonde, daar moeten ze echt wat aan gaan doen.

Phu Quoc is absoluut mooi, maar vooral waar nog niet gebouwd is. Overal zie je villadorpen die gebouwd gaan worden en nieuwe hotels aan de kust. Eigenlijk is het vooral groen en jungle, maar dat wordt wel aardig ingenomen door grote bulldozers die midden in het bus stukken land wegschrapen. We wilden nog een jungle tour doen, maar het is nu baby seizoen, allemaal jonge beestje en boze moeders, dus die skippen we maar :-). Vier nachten is gek genoeg best lang, en ik weet ook niet of ik hier nog een keer terug zou komen. Klinkt misschien gek, maar het is gewoon wel genoeg. Hebben weer zin in wat reuring.